သူပုန္ဗုိလ္ ငခ်စ္ညိဳႏွင့္...ဘုရင္မင္းေခြးေခ်း...

ျမတ္ႏိုး

အေနာက္ေတာင္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ မုိးသားတိမ္ညိဳရိပ္တုိ႔ တလိပ္လိပ္ တက္လာေန သည္။ နန္းၿမိဳ႔႐ုိး အျပင္ဘက္ရွိ အေရးေပၚစီမံထားေသာ လူသတ္ကြင္းႀကီးထက္တြင္မူ မုိးသား တိမ္ရိပ္ ကင္းစင္ကာ ၾကည္လင္ေနဆဲပင္။

လူသတ္ကြင္းႀကီးအတြင္းႏွင့္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေမာက္တုိ၊ ေမာက္ရွည္ေဆာင္း ဓား၊ လွံ၊ မီးေပါက္ ေသနတ္ကုိင္ စစ္သည္ရဲမက္အမ်ားအျပားေစာင့္ၾကပ္လ်က္ရွိသည္။ လူသတ္ကြင္းႀကီး အတြင္းတြင္လည္း လူသူပရိသတ္မ်ားျဖင့္ျပည့္ေန၏။

ယေန႔သည္ စစ္ေျမျပင္မွ အရွင္ဖမ္းမိခဲ့ေသာ လယ္သမားသူပုန္ဗုိလ္‘ငခ်စ္ညိဳ’အား ကြပ္မ်က္စီရင္မည့္ ေန႔ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႔သူၿမိဳသားမ်ားအပါအ၀င္ သုံးတုိင္ခရီး၀န္းက်င္ရွိ ရြာငယ္ဇနပုဒ္ မ်ားမွ အရြယ္ေရာက္သူ ေယာက်ၤား မိန္းမမွန္သမ် လာေရာက္ၾကည့္႐ႈရန္ ယမန္ေန႔ကပင္ ေမာင္းေၾကးႏွင္းခတ္ထားသည္။ ပ်က္ကြက္ပါက ေက်ာတရာ၊ ရင္တရာ၊ ဒဏ္ခတ္၍ ၿမိဳင္ရပ္သုိ႔ အႏွင္ခံရမည္ဟုလည္း အမိန္႔ေတာ္မွတ္ထားသည္။


လူသတ္ကြင္းအတြင္းရွိ မ်ားျပားလွေသာ ဇနပုဒ္သားတုိ႔မွာ တူညီေသာ ခံစားခ်က္ေ၀ဒနာ ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိတင္းတင္းေစ့ကာ အံကုိက်ိတ္လ်က္၊ သက္ျပင္း ရွည္ႀကီးမ်ားကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်လ်က္။ နင့္ေနေသာရင္ထဲမွ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္စုိ ေနေသာ မ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာကမူ လူသတ္ကြင္းတဘက္ထိပ္ ကုန္းျမင့္ေလးေပၚမွ သံျပားခင္းၿပီး သံတုိင္မ်ား ကာရံအုပ္ဆုိင္းထားေသာ သံက်ပ္စင္ဆီသုိ႔ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ သံက်ပ္စင္ေအာက္ ရွိ လိေမၼာ္ေရာင္မီးေတာက္မ်ားက အခင္းသံျပားထူထူႀကီးကုိ မထိတထိ လွမ္းလ်က္ေနသည္။

မင္းေခြးေခ်းသည္ သံက်ပ္စင္ေရွ႔ အလံႏွစ္ဆယ္ခန္႔အကြာရွိ ေရႊပိန္းခ် ထုိင္ခုံေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္ ေသမင္းတမန္ သံက်ပ္စင္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေန၏။ သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဓားလြတ္ကုိင္ စစ္သည္ ရဲမက္အခ်ဳိ႔ ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ရွိသည္။

“ငါလုိ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ကုိ ဒင္းလုိ မစၧဂိီိသား သက္လူမ်ဳိး အညၾတ ေက်းေတာသားက ပုန္ကန္ျခားနား ျခင္းကား ရယ္ဖြယ္ေကာင္းေလစြ။

‘အုပ္စုိးေသာငါ မင္းက်င့္တရား ဆယ္ပါးႏွင့္မညီ၍၊ မုိးေလ၀ႆေခါင္သည္။ ထုိေၾကာင့္ သီးထြက္မ်ား ဆုတ္ယုတ္ကာ အငတ္ေဘးႀကီးဆုိက္ရသည္။ ဆင္းရဲသားျပည္သူတုိ႔၏ မ်က္ႏွာကုိ မေထာက္ဘဲ ႀကီးေလးေသာ အခြန္အတုတ္မ်ားကုိလည္း ထမ္းေစသည္’ဟု စြပ္စြဲလႈံ႔ေဆာ္ကာ သင္သူပုန္ထသည္။ ငါ၏ ၿမိဳ႔စား၊ ရြာစားမ်ားကုိ သင္အာခံသည္။ ဤပုဂံျပည္တြင္ ငါဘုရင္၊ ငါသခင္ျဖစ္သည္။ ဤတုိင္းျပည္တြင္းရွိ ပုပုရြရြလူမွန္သမ် ငါ၏ေက်းကြၽန္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ေရေျမ႔ အရွင္ သက္ဦးဆံပုိင္ ငါဘုရင္ ငါထင္တာ ငါလုပ္မည္။ ငါ့ဓား၊ ငါ့ႏုတ္ထြက္စကား တရားျဖစ္သည္။ သင္ ပုန္ကန္ျခားနားမႈေၾကာင့္ ငါႀကီးစြာ စိတ္လက္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔တေစ ယခုအခါ သင့္ကံၾကမၼာသည္ ငါ့လက္တြင္း၌တည္ခဲ့ၿပီ။ ငါေျခဖ၀ါးေတာ္ေအာက္ သင္ဒူးေထာက္ အ႐ႈံးေပး ရေတာ့မည္။ ဖားတုလုိ႔ ခ႐ုခုံ အုိင္ပ်က္႐ုံသာ ရွိေတာ့သည္ကုိ မၾကာမီ သင့္ကုိယ္ေတြ႔ႀကဳံရေတာ့ မည္။

ျပဳ႐ုိးျပဳစဥ္ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္လ်င္ သုႆန္ထုတ္ ဓားခုတ္သတ္ျခင္းကား သင့္အတြက္ စာနာရာေရာက္ လြန္း၏။ မီးက်ီးမီးလ်ံျဖင့္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနေသာ သံက်ပ္စင္ေပၚတြင္ ဟုိေျပးသည္လႊား၊ ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားရင္း တျဖည္းျဖည္းေသရျခင္းသည္သာ သင္ႏွင့္အထုိက္ တန္ဆုံး အျပစ္ဒဏ္ျဖစ္၏။

ဤႏွယ္ အေသဆုိးႏွင့္ ေသရသည့္ သင္အျဖစ္ကုိ ျမင္ေတြ႔သူတုိင္း၊ ၾကားသိသူတုိင္း ေနာင္ၾကဥ္ၾကလိမ့္မည္။ ငါ့အားပုန္ကန္ျခင္း အမႈျပဳရန္ အိပ္မက္ေသာ္မ် မက္ရဲၾကေတာ့မည္ မဟုတ္။

မိမိကုိယ္ကုိ သူရဲေကာင္းႀကီးအထင္ျဖင့္ ငါ့ကုိပုန္ကန္ခဲ့ေသာသင့္အား မီးေလာင္တုိက္ သံက်ပ္စင္အတြင္း အမိတ ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးေစျခင္းျဖင့္ လူပုံအလယ္၌ အရွက္ရေစအံ့။”

မင္းေခြးေခ်းကား ထုိသုိ႔အေတြးဇာခ်ဲ႔လ်က္ရွိ၏။ သူ၏တမူထူးေသာ အစီအမံအတြက္လည္း အားရေက်နပ္ လ်က္ရွိသည္။ မီးက်ီး၊ မီးလ်ံထက္မွ သံက်ပ္စင္ေပၚ၌ ေဆာက္တည္ရာမရ ေျပးလႊား ေအာ္ဟစ္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္ကြၽမ္း ေသဆုံးရမည့္ ငခ်စ္ညိဳ၏ အျဖစ္ကုိ႐ႈစားရန္လည္း စိတ္အားထက္သန္လ်က္္ရွိသည္။•••

ဗလလည္းေကာင္း၊ အရပ္လည္းေထာင္ေမာင္းသည့္ ေရာင္တေစာင္းႏွင့္ ငခ်စ္ညိဳ၏ တုတ္ခုိင္ ေသာ လည္ပင္းကုိ ႀကဳိးကြင္းတည္းထားသည္။ အေၾကာအျခင္၊ ႂကြက္သားမွ်င္ အေျမာင္းေျမာင္း ထေနေသာ လက္႐ုံး၊ လက္ဖ်ံ ႏွစ္ဖက္ကုိလည္း လက္ျပန္ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းထား၏။ ေျခႏွစ္ဘက္ကုိ လည္း တေတာင္ခန္႔အကြာ လွမ္းႏုိင္႐ုံမွ်သာ လြန္ႀကိဳးျဖင့္ ထူးခတ္ထားသည္။

ငခ်စ္ညိဳ၏ ခါးေပၚတြင္ ပိတ္ျဖဴနံငယ္ တပုိင္းသာစီးထားသျဖင့္ အထက္ပုိင္းဗလာက်င္း ေနေသာေၾကာင့္ ညိဳေမာင္းေသာအသားအေရ၊ တုတ္ခုိင္သန္မာေသာ ကုိယ္ကာယကုိ အတုိင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ေျခလွမ္း လွမ္းလုိက္တုိင္း ထုိးကြင္းမင္ေၾကာင္တုိ႔ျဖင့္ ခန္႔ညားျပာလဲ့ေနေသာ ေပါင္လုံးႏွစ္လုံးေပၚမွ ႂကြက္သားဆုိင္ အဖု၊ အထစ္ မ်ားမွာ လႈပ္ရွား႐ုန္းႂကြေနသည္။ သူ႔ဟန္ပန္မွာ လူးအုိင္မွတက္စ ကြၽဲေပါက္တေကာင္ႏွင့္တူလွ၏ သူ႔မ်က္လုံး အစုံကမူ မဟုတ္မခံ၊ မွန္ရာကုိသာ လုိလားေသာ ႐ုိးသားသည့္ စိတ္ဓာတ္နက္႐ႈိင္းမႈျဖင့္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနသည္။

အာဏာပါးကြက္သားမ်ား ေရွ႔ေနာက္၀ဲယာ ၀န္းရံေခၚေဆာင္ရာသုိ႔ ရဲ၀ံစြာရင္ေကာ့၊ ေခါင္းေမာ့လုိက္ပါသြားေသာ ငခ်စ္ညဳိကုိျမင္လုိက္ရေသာအခါ လူအုပ္ႀကီးမွာ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာ ၾကသည္။

ငခ်စ္ညဳိအားၾကည့္ရန္ တုိးေ၀ွ႔ၾက၏။ ၾကင္နာစိတ္ျဖင့္ စုပ္သတ္ၾက၏။ မ်က္ရည္က်ၾက၏။ ‘ဒါမွသူရဲေကာင္း အစစ္’ဟူ၍ ခ်ီးမြမ္းေရရြတ္ၾက၏။ အေစာင့္အၾကပ္စစ္သည္ရဲမက္မ်ားက လူအုပ္ ႀကီးအား ႀကိမ္၊ ဓားအိမ္၊ လွံ႐ုိး တုိ႔ျဖင့္ ထုိးပုတ္ ႐ုိက္ေမာင္းကာ ၿငိမ္၀ပ္စြာေနရန္ ထိန္းလ်က္ ရွိသည္။

အာဏာပါးကြက္သားမ်ားသည္ ငခ်စ္ညဳိအား သံက်ပ္စင္ရွိရာသုိ႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ၾက သည္။ ငခ်စ္ညဳိသည္ မီးလ်ံထက္မွ သံက်ပ္စင္ကုိ ျမင္လုိက္ရေသာ အခါစုိးစဥ္းမ် တုန္႔ဆုိင္းသြား၏။ ‘ဒါကုိ ငါခံႏုိင္ပါ့မလား’ ဟူေသာ အေတြးက ဖ်တ္ကနဲ အလုိေလ်ာက္၀င္လာသည္။ အေၾကာင္းမွာ စိတ္ကူးအေတြးထဲမွေသမင္းႏွင့္ တကယ့္မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ရေသာေသမင္း၏ ရက္စက္ပုံမွာ ကြာျခား လြန္းလွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ရာတြင္ မင္းေခြးေခ်း သူ႔အား ခနဲ႔ၿပဳံး ၿပဳံးၾကည့္ေနမည္ကုိ အာ႐ုံတင္လုိက္မိေသာအခါ တဒဂၤတုန္လႈပ္ စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ သူ႔ကုိယ္သည္ ပုိ၍မတ္ကာ ေရွ႔သုိ႔ရဲရဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဘ၀တူ ဆင္းရဲသား နင္းျပားမ်ားေရွ႔ေမွာက္တြင္ အမွန္တရားအတြက္ အသက္စြန္႔ရမည္ကုိ တြန္႔ဆုတ္၍ မျပေကာင္းဟု ေတြးလုိက္မိေသာအခါ ႏွလုံးသားမွ ပြက္ထ လာေသာ သတၱိအဟုန္က အထြတ္အထိပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ သံက်ပ္စင္ေပၚတက္ရမည့္ အေပါက္မွာ မင္းေခြးေခ်းထုိင္ေနရာဘက္မွာရွိ၍ ထုိဘက္မွ လွည့္သြားရမည္ျဖစ္သည္။ မင္းေခြးေခ်း ႏွင့္ နီးလာေလေလ ငခ်စ္ညဳိ၏ မ်က္လုံးအစုံမွာလည္း ပုိမုိေတာက္ပလာေလျဖစ္သည္။ လွမ္းေန ေသာ ေျခလွမ္းသည္လည္း ပုိမုိၾကံ႔ခုိင္ရဲတင္းလာသည္။

မင္းေခြးေခ်းသည္ ငခ်စ္ညဳိ၏ ရဲရင့္တည္ၿငိမ္မႈကုိ ျမင္ရေသာအခါ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ မ႐ုိးမရြ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္လာ၏။ ရာဇဣေႁႏၵပ်က္လာသည္။ ‘ငါဘုရင္ကုိပင္ အေလးမထား ဂ႐ုမစုိက္၊ ေသမင္းရွိရာ သြားေနရပါလွ်က္ မ်က္ႏွာမပ်က္ရေကာင္းေလာ’ဟု ေတြးကာ ရာဇမာန္ အဆိပ္ ငယ္ထိပ္သုိ႔ တက္လာ၏။ ငခ်စ္ညဳိအား စိတ္ႏွလုံးၫႇဳိးခ်ဳံး အားငယ္ေအာင္ လုပ္လုိစိတ္ မ်ား ပုိမုိျပင္းျပလာ၏။

“ေဟး သူဖုန္းစား၊ အညၾတ ငခ်စ္ညဳိ။ မင္းကုိယ္မင္း ဘာထင္ေနလဲ။ အခု မင္းဟာ ေသမင္းရဲ႔ခံတြင္း မီးေတာက္ထဲကုိ သြားေနတာဟ။ မၾကာခင္ အဲဒီမီးေတာက္တြင္းမွာ မင္း ေလာင္ကြၽမ္းျပာက်ရေတာ့မွာဟ၊ သိရဲ႔ လား”

မင္းေခြးေခ်းက ခံျပင္းစိတ္ႏွင့္ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ရင္းမွ...

“ဒါေပမဲ့... ခုပဲ မင္းကုိ ငါသနားစိတ္၀င္လာတယ္။ မင္းအျဖစ္အတြက္ ငါေရွ႔ေတာ္ေမွာက္ ဒူးေထာက္ ခစားၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္စမ္း...။ အဲဒီလုိ ေတာင္းပန္ရင္ နင့္အျပစ္ကုိ ငါေလ်ာ့ေပါ့ စဥ္းစားေတာ္ မူမယ္...” ဟုလည္း မိန္႔ၾကားလုိက္ျပန္၏။

ငခ်စ္ညဳိသည္ လွမ္းေနေသာ ေျခလွမ္းကုိတုန္႔ကနဲရပ္လုိက္၏။ မင္းေခြးေခ်းက သည္တခါ သူ႔စိတ္အာသာ ေျပေတာ့မည္၊ သူ႔ေျခေတာ္ရင္း ငခ်စ္ညဳိ၀ပ္စင္းခစားေတာ့မည္အထင္ႏွင့္ သူ႔ကုိယ္ သူ ေနရာျပင္ထုိင္လုိက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ငခ်စ္ညဳိကား ဦးလည္းမၫႊတ္၊ ဒူးလည္းမေထာက္၊ ေတာင္းပန္စကားလည္းမဆုိ၊ မင္းေခြးေခ်းကုိသာ စက္ဆုပ္ရြံရွာစြာစုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ငခ်စ္ညဳိ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ မင္းေခြးေခ်းအေနၾကပ္ကာ တုန္လႈပ္စြာ မ်က္ခုံးပင့္လုိက္သည္။ ငခ်စ္ညဳိႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံမိေအာင္လည္း ႀကိဳးစားလုိက္သည္။

ငခ်စ္ညဳိသည္ စက္ဆုပ္ရြံရွာစြာ စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနရင္းမွ မင္းေခြးေခ်း၏ မ်က္ႏွာအား ထြီကနဲ တံေထြးျဖင့္ လွမ္းေထြးလုိက္သည္။ မင္းေခြးေခ်း၏ဦးေခါင္း ေနာက္ဘက္သုိ႔ ဆတ္ကနဲ လန္သြားသည္။ ေမ်ာ္လင့္မထားေသာအျဖစ္ေၾကာင့္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ကာ မင္း ေခြးေခ်းတကုိယ္လုံး ဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။

‘ဒီဇနပုဒ္သား သူဖုန္းစားကုိ ခုခ်က္ခ်င္း သံက်ပ္စင္ေပၚတင္လုိက္ၾကစမ္း ေဟ့’

ပါးကြက္သားမ်ားသည္ သံေလွာင္အိမ္တံခါးကုိ သံခ်ိတ္ျဖင့္ ဆြဲဖြင့္လုိက္ၾကသည္။ ထုိေနာက္ ငခ်စ္ညဳိကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ သံက်ပ္ေလွာင္အိမ္အတြင္း သြင္းလုိက္ၿပီး သံတံခါးကုိ အေသပိတ္လုိက္ ၾကေတာ့သည္။

မင္းေခြးေခ်းသည္ ကုိယ္ကုိေရွ႔သုိ႔ကုိင္းကာ မ်က္လုံးအ၀ုိင္းသားႏွင့္ၾကည့္ေန၏။ သူ ေစာင့္စားေနသည့္ အခ်ိန္ကုိေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ငခ်စ္ညဳိသည္ မီးက်ီးမီးေတာက္ေပၚမွ သံေလွာင္ ခ်ိဳင့္ထဲတြင္ ဟုိေျပးသည္လႊား၊ ကယ္ပါ ယူပါ ဟစ္ေအာ္ငုိေႂကြးေနမည္ဟု သူယူဆထားသည္။ ဤလုိအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ‘ဘယ္လုိလဲ... သူရဲေကာင္းႀကီးရဲ႔’ ဟု သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ကာ အားပါးတရ ဟားတုိက္ရယ္ေမာလုိက္မည္ဟုလည္းၾကံရြယ္ထား၏။ သုိ႔ေသာ္ သူထင္သလုိ ကားျဖစ္မလာေခ်။ ငခ်စ္ညဳိသည္ သူေရာက္ရာေနရာတြင္ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ မင္းေခြးေခ်းဘက္သုိ႔တည့္တည့္မူကာ စိမ္းစိမ္းၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ ထုိေနာက္ က်ားပ်ဳိတေကာင္ဟိန္းသလုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိ လုိက္ေလသည္။

“ဟယ္... မင္းေခြးေခ်း... မင္းက်င့္တရား... တပါးမွ မတည္တဲ့ မင္းဆုိးမင္းညစ္၊ ဒင္း... အကုသုိလ္အမႈေၾကာင့္... ငါတုိ႔ျပည္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ခဲ့ၿပီ... ထုိအမႈကုိ မရွဳႏုိင္၍ ငါသူပုန္ထ သည္။

အေၾကာင္းမလွ၍ အေရးနိမ့္ရေသာ္လည္း ေသရမည္ကုိ ငါမေၾကာက္၊ ေနာက္ဘ၀ ဆုံခြင့္ရလ်င္ သင့္ဦး ေခါင္းကုိျဖတ္၍ အရပ္တကာလွည့္ကာ ငါျပမည္။

ယခုဘ၀ ငါ့ခႏၶာကုိယ္ကုိ သင္သတ္လုိက္ႏုိင္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲသားနင္းျပားတုိ႔ အေပၚထားရွိေသာ ငါ့ ‘ခ်စ္စိတ္’ကုိ သင္ဘယ္ေတာ့မွမသတ္ႏုိင္။

ငါ့အား အရွက္ခြဲလုိေသာ္လည္း တကယ္အရွက္ကြဲသူမွာ သင္သာျဖစ္၏။

ငါ့အား ဟားတုိက္ေလွာင္ေျပာင္လုိေသာ္လည္း တကယ္အေလွာင္ေျပာင္ခံရသူမွာ သင္သာ ျဖစ္၏။

ငါ့အေပၚ အႏုိင္ယူလုိေသာ္လည္း ရွဳံးနိမ့္သူမွာ သင္သာျဖစ္၏။

ေဟး ... မင္းေခြးေခ်း... သံသရာမွာ က်င္လည္ရသေရြ႔ သင္အားဘက္ၿပိဳင္ရန္ ငါ ... ဒီေနရာက စိန္ေခၚလုိက္ၿပီ၊ ငါ စိန္ေခၚလုိက္ၿပီေဟ့”

ထုိေနာက္ငခ်စ္ညဳိသည္ မင္းေခြးေခ်း၏ တုန္ရင္ေျခာက္ျခားေနေသာ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္ကာ ေၾကာက္ခ မန္းလိလိ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟားတုိက္ရယ္ေမာ လုိက္ေလသည္။

သံက်ပ္စင္ေအာက္မွ မီးေတာက္သည္ အရွိန္မျပင္းလွေသး။ ငခ်စ္ညဳိအား တျဖည္းျဖည္း တေငြ႔ေငြ႔ ေလာင္ကြၽမ္းသြားေစလုိ၍ မီးကုိယ္သင့္႐ုံမ် ထည့္ထားေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေစာေစာကမူ ဆင္းရဲသားလယ္သမား အေပါင္းက လူစြမ္းေကာင္းႀကီးဟု အထင္ရွိေနေသာ ငခ်စ္ညဳိအား သံက်ယ္စင္ေပၚတြင္ ဟုိေျပးသည္လႊား ကယ္ပါ၊ ယူပါ တစာစာဟစ္ေအာ္ငုိေႂကြးေစျခင္းျဖင့္ အရွက္တကြဲအက်ဳိးနဲျဖစ္ေစအံ့ဟု သူေမ်ာ္လင့္ထားသည္။ ယခုမူ အရွက္ခြဲရန္ၾကံစည္သူ၊ သူ ကုိယ္တုိင္ အရွက္ကြဲရၿပီ။ ငခ်စ္ညဳိ၏ ဒုကၡကုိ ဟားတုိက္ရယ္ေမာေလွာင္ေျပာင္မည္ဟု သူၾကံရြယ္ ထားေသာ္လည္း ငခ်စ္ညဳိ၏ ဟားတုိက္ရယ္ေမာစိန္ေခၚမႈကုိသာ သူခံလုိက္ရသည္။ ငခ်စ္ညဳိသည္ သူ႔ေရွ႔ေမွာက္တြင္ ဒူးလည္းမေထာက္ခဲ့၊ ဦးလည္းမၫြတ္ခဲ့။ ေတာင္းပန္စကားဆုိရန္ကားေ၀းစြ။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိပင္ တံေတြးႏွင့္ေထြးခဲ့ေသးသည္။ သံက်ပ္စင္ေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ေျခာက္ျခားဖြယ္ စကားမ်ားျဖင့္ သူအား တုိက္ခုိက္ျပန္သည္။ မင္းေခြးေခ်းသည္ ငခ်စ္ညဳိထံမွ ျပင္းထန္ေသာ စကားလုံးမ်ား၊ စိန္ေခၚမႈမ်ား ထပ္မံထြက္ေပၚလာမည္ကုိ အႀကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ကာ...

“ထင္းေတြ၊ မီးက်ီးျပာပူေတြ မ်ားမ်ားထည့္ၿပီး၊ ေခြးမ်ဳိးသူဖုန္းစား ငခ်စ္ညဳိကုိ ျမန္ျမန္ မီးကၽမ္းေအာင္ လုပ္လုိက္ၾကစမ္းေဟ့” ဟု အ႐ူးတေယာက္လုိ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပး လုိက္ေလသည္။

အာဏာသားတုိ႔သည္ အမိန္႔အတုိင္း ထင္းမ်ား ျပာပူ၊ မီးက်ီးမီးခဲမ်ားကုိ ငခ်စ္ညဳိကုိယ္ေပၚ သုိ႔ အထပ္ထပ္ ပစ္တင္ပုိ႔လုိက္ၾကသျဖင့္ ငခ်စ္ညဳိလည္း မီးက်ီးမီးလ်ံရဲရဲေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရေလေတာ့သည္။

ေစာေစာက အေနာက္ေတာင္ဆီတြင္ညဳိ႔ေနေသာ မုိးသားတိမ္တုိက္တုိ႔သည္ လူသတ္ကြင္း ႀကီးေပၚသုိ႔ ေရာက္လာကာ သဲႀကီးမဲႀကီးထစ္ခ်ဳန္းရြာခ်လာေလ၏။ လူသူပရိသတ္အေပါင္းလည္း မုိးေရတုိ႔ျဖင့္ ရႊဲရႊဲစုိ နစ္ကုန္ သည္။ သူတုိ႔မ်က္လုံးအိမ္မ်ားဆီမွ အဆက္မျပတ္စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္လည္း မုိးေရမ်ားျဖင့္ ေရာေႏွာ သြားၾကေလသည္။

“ငခ်စ္ညဳိဟာ ငါတုိ႔ရဲ႔သူရဲေကာင္းပဲ” ထုိႏႈတ္ႁမြတ္စကားကုိ ေရရြတ္ျမည္တမ္းရင္း လူသတ္ ကြင္းအတြင္းမွ တေရြ႔ေရြ႔ထြက္ခြာလာၾကေသာ လူထုပရိသတ္အေပါင္းသည္ ငခ်စ္ညဳိ၏၀ိဉာဥ္ကုိ သူတုိ႔၏ႏွလုံးအိမ္တြင္း ၾကင္နာစြာ ေထြးေပြ႔ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ။

ျမတ္ႏုိး

(၀န္ခံခ်က္) အမ်ဳိးသားဦးလွဒင္ ဘာသာျပန္ေသာ ေမာရစ္ေကာလစ္ေရး She was a Queen ထဲမွ ဇာတ္ကြက္ တခုကုိ မွီျငမ္းေရးဖြဲ႔ပါသည္။